Al die tekens is daar. My blakend gesonde gelaatskleur wat heeltemal uit pas is met dié tyd van die jaar. ’n Midderif waarom my broeke ongemaklik styf span. My kompulsiewe oorgebruik van die woord ‘eish’ en, nadat ek met onbevange vraatsugtigheid daarmee omgegaan het, my aversie in rooivleis oor die algemeen en skaaptjops in die besonder. Dit alles kan net een ding beteken: ek is terug in die Land van die Bleekbene na ’n vakansie in Suid-Afrika.

Ek kan met blymoedigheid verklaar dat enige vrese oor die welstand van die Vaderland onomwonde besweer is. Gauteng is steeds die plek van goud (en silwer, veral die nuwe Mercs en Range Rovers), die Wes-Kaap is steeds meer wes(ters) as die res van die land, en in Noordwes gaan daar nog steeds niks aan nie. Alles verloop klopdisselboom en dáái burgeroorlog toon steeds geen teken van uitbreek nie. Maar soms, net sóms, wil die gevoel dat als nie heeltemal pluis is nie maar nét nie die wyk neem nie.

Soos by die lughawe wanneer jy ’n binnelandse vlug onderneem. Nie een of twee nie, maar viér bagasieverpakmasjiene verwelkom (berispe?) jou met die slagspreuk ‘Protect your baggage here’. Na R50 en vyf minute se skelklinkende geween van plastiek, staan jou koffer daar soos ’n tamaai toebroodjie, maar volgens die innemende lugdiensbeampte agter die aanmeldtoonbank is dit steeds nie voldoende beskerming nie. Met ’n bedagsame glimlag en ’n veelseggende blik in haar oë oorhandig sy statig die komplimentêre plastiekkabelbinders ‘net vir die wis en die onwis’. Hoewel jy vermoed dat dit meer vir die onwis as vir die wis is. Nóú is daai koffer teen die langste vingers bestand, en begin jy wonder of jy sélf ooit weer toegang tot die inhoud daarvan sal kan verkry.

Jy wend jou na die sekuriteitsarea, waar dit eensklaps wil voorkom asof die memo oor ‘veiligheid bo alles’ nie hiérdie uithoek bereik het nie. Met ’n lui kopknik word daar beduie dat die vervoerband gereed staan om jou handbagasie in ontvangs te neem. Om van jou skoene, pet of gordel ontslae te raak skyn oorbodig te wees, maar wee jou siel sou jou skootrekenaar in sy sak bly.

’n Volgende skalkse kopknik is die teken dat jy deur die metaalverklikker mag beweeg. Soos jy vorentoe skuifel wag jy op die onvermydelike…en dan sit jou gordel se metaalgespe die verklikker vervaard aan die biep. Die skril lawaai bring ’n beroering onder die driestuks sekuritici voor jou mee, maar wanneer jy wil begin verduidelik, word jy streng beveel om jou ledemate uit te sprei en jou gedagtes vir jouself te hou. Die ‘towerstaf’ word te voorskyn gebring en behendig aan jou alkante rondgewaai. Hy práát met sy meester, maar dié verstaan skynbaar nie sy taal nie. Nou tel jou opinie skielik weer en word jy in alle erns voor stok gekry: “sir, are you carrying a firearm?”

‘Nie sedert my dae as aspirant-lid van die skyfskietspan nie,’ dink jy. “No sir, of course not,” sê jy. ’n Ry wit tande verskyn en jy word vriendelik deurgewaai, want in Suid-Afrika is ’n man se woord nog sy eer. Soos Richard Mdluli jou ook sal kan sê.

Januarie 2012

*Hierdie inskrywing het oorspronklik as ‘n rubriek in The South African verskyn.